Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Annelien en Stephanie Coorevits. De podcastmaaksters van ‘De Zussen Coorevits’ mogen altijd antwoorden: [email protected].
Beste Zussen Coorevits,
Het is niet uit een gebrek aan respect of hoffelijkheid dat ik jullie hierboven niet aanspreek met Annelien en Stephanie, maar gewoon om de naam van jullie podcast te respecteren. Daarom ook de hoofdletter in Zussen. Uiteindelijk is het ook jullie podcast die tot deze brief heeft geleid.
Mijn vriendin had al een paar keer laten vallen dat ze graag naar jullie luistert. Zondagmorgen was ik alleen thuis en moest ik nog een paar verdwaalde Ikeakasten van deuren voorzien. Een podcast als behang leek me wel een gepast decor om te klussen. Ik scrolde op de smartphone op zoek naar een goede sportpodcast – altijd maar opnieuw – tot ik me plots bedacht en bij jullie uitkwam.
High five
De Zussen Coorevits, nog nooit naar geluisterd. Eten is leven (en wijn is toch gewoon fruit?), aflevering 22 van seizoen twee. Ik stapte er onbevangen in en kwam er vrolijk uit. Wat zit er altijd in je frigo? Drank. Gegniffel. Het begon goed. De high five hoorde ik niet. Pas nu ik deze brief aan het tikken ben en Google zijn werk laat doen, ontdek ik de videoversie en zie ik jullie met opgetrokken benen gezellig in een zetel zitten.
In de luisterversie mis ik de high five, maar enkel audio is net iets minder dwingend dan voor een scherm te moeten zitten kijken naar een vrolijk onderonsje. Google leert me verder dat jullie genomineerd waren voor een Kastaar in de reeks Podcast, maar de onpartijdige jury of het publiek oordeelde dat iemand anders moest winnen. Het maakt niet veel uit. Een Kastaar zal jullie leven niet veranderen en jullie marktwaarde niet verhogen.
“Verschillende ideeën over eten leiden niet zelden tot discussies, maar of ze samenleven onmogelijk maken valt te betwijfelen”
Terwijl ik de deuren probeer bij te stellen om ze zo gelijk mogelijk te zien hangen, schiet ik in een lach. Het zinnetje Wuk eet diene gast toene: tomatten? zou voor de rest van de dag als een oorwurm door mijn hoofd boren. Het ging over een vegetarisch lief dat eens bij jullie thuis over de vloer kwam en over vader die wou koken. Geen vlees? Dat is geen probleem, dan maak ik wel een stukske vis klaar. Wadde, ook geen vis? Wuk eet diene gast toene, tomatten? Geweldig. En dat stukske vlees is toch wel belangrijk. Blij dat jullie er ook zo over denken.
Je zou nooit kunnen samenleven met een vegetariër, Annelien. Gemakkelijk is het inderdaad niet. Ik heb het zes jaar gedaan. Altijd moet je eraan denken. Bij het doen van de boodschappen, bij het bereiden van de maaltijden. Een pot spaghettisaus met en een pot zonder gehakt. Om nog te zwijgen van de vleesjes uit de frituur. Verschillende ideeën over eten leiden niet zelden tot discussies, maar of ze samenleven onmogelijk maken valt te betwijfelen.
We kennen mekaar niet echt, maar de naam Coorevits kwam jaren geleden bij ons thuis al ter sprake. Jullie plusmama, Carmen, is de ex van Gregory. En dat was dan weer mijn buurjongen en dagelijkse speelkameraad als kind. Het hoeft geen betoog dat het bij ons thuis een thema was toen Carmen een relatie had met de papa van die Miss België ut Wietschoate (sic). De wereld is klein.
“Ik moest opnieuw een paar keer onbedaarlijk lachen. Dat je niet kan skiën valt toch wel een beetje tegen”
De 22ste aflevering van seizoen twee van jullie podcast leerde me nog een paar zaken: een andouillette riekt nor stroent, smakt nor stroent en is ook stroent in e saucisse en bij familiefeesten is het vechten voor de oesters omdat een van de dochters er dol op is. Niets wereldschokkends, maar wel plezant. Toen de podcast erop zat en de kastdeuren er gelukkig ook aan hingen, achtte ik de kans niet gering dat jullie me nog wel eens zouden vergezellen op weg naar Brussel of een andere vanuit de Westhoek verre bestemming.
En kijk. Dinsdag deed ik de verkenning van de Omloop met José De Cauwer. Op weg naar Brakel stond in de auto aflevering 23 al op. Vliegtuigmodus aan, seizoensdepressie uit. Ik moest opnieuw een paar keer onbedaarlijk lachen. Dat je niet kan skiën valt toch wel een beetje tegen, Annelien. En dat op dieet gaan moet je zelf weten, maar vergeet vooral niet af en toe een stukske rood vlees of een viandel special te eten. Keep going, sisters.
Warme groet,
